تغییر رویکرد پوتین در سیاست خارجی نوین روسیه

با روی‌کارآمدن دوبارۀ پوتین در روسیه فرصت دیگری فراهم شد تا این کشور هم‌زمان هم از غرب دوری کند و هم از منافع همگرایی با آن در عرصۀ سیاست خارجی و معادلات منطقه‌ای و فرامنطقه‌ای بهرۀ لازم را ببرد. رویکرد واگرایی و استقلال روسیه در نقاط مورد اختلاف با غرب، سطح نفوذ این کشور را در عرصۀ بین‌المللی افزایش می‌دهد. پرسش اصلی نوشتار این است که آیا سیاست خارجی روسیه در دورۀ جدید ریاست جمهوری پوتین، تداوم سیاست‌های گذشتۀ او است؟ و یا اینکه او سیاست تداوم و تغییر را به‌کار گرفته است؟ با روشی توصیفی تحلیلی می‌توان گفت که سیاست خارجی روسیه در رویکردها، دچار چرخشی متفاوت از گذشته شده است و سیاست خارجی این کشور که پیش از این با مبنایی اوراسیاگرا، اما با تعادلی غرب‌محور شناخته می‌شد به یک‌باره با مبنایی «آتلانتیک‌گرا» (غرب‌گرا) و تعادلی شرق‌محور اجرایی شد که مبانی نظری این نوشتار بر آن استوار شده است. فرضیۀ نوشتار این است که با توجه به فضای بین‌المللی جدید، به‌کارگرفتن رویکرد عمل‌گرایانه از سوی پوتین در سیاست خارجی نوین روسیه را باید تلفیقی از اصول گذشته و رویکردهای جدید دانست.